Τρίτη 22 Μαΐου 2012

στο λεωφορείο

Χάλασε το αμαξάκι μου μάλλον δια παντώς
αυτή η διαδρομή δεν θα είναι ίδια χωρίς εμένα
νομίζω κάθε πρωί με χαιρετούσαν τα πουλιά
οι διαγραμμίσεις των δρόμων
και τα φανάρια ακόμη
Παίρνω το λεωφορείο λοιπόν...
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους
φτιάχνω ιστορίες με το μυαλό μου
το μελαχρινό αγόρι έχει άγχος δυό μέρες τώρα
τρίβει τις παλάμες του και κουνάει τα πόδια του χωρίς ρυθμό
η ξανθιά κοπέλα κοιτάζει μόνιμα έξω από το παράθυρο
το βλέμμα της πετάει σπίθες
κάπου κάπου χαμογελάει και αναστενάζει
η μεγαλοκυρία δυσανασχετεί κάνει αέρα με την βεντάλια της
είναι όμορφη ο χρόνος της φέρθηκε καλά
ο παππούλης φοράει πολλά ρούχα μάλλον
μυρίζει κάπως αλλά δεν με πειράζει
μου αρέσει ο τρόπος που γυρίζει την τραγιάσκα του
ο πιτσιρικάς στέλνει μηνύματα από το κινητό του σε χρόνο ρεκόρ
δεν έχει κοπέλα αλλά θα βρει είναι σε έξαψη
κάποια είναι ονειροπόλα ταξιδεύει αόριστα
σταυροπόδι με δάχτυλα να χαιδεύουν τις μπούκλες της
θα καταλήξει σε ένα άχαρο γραφείο
θα καλημερίσει θα βρει ένα μέιλ που περίμενε
θα χαμογελάσει
ο οδηγός παίζει λάθος μουσικές
φρενάρει απότομα είχε άσχημο βράδυ





2 σχόλια:

  1. Αγαπώ και παλι.


    Και πάλι.


    Αγκαλια**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αν μάθουμε την γλώσσα του σώματος
    θα αγαπήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους
    δεν νομίζεις; Αγκαλιά μεγάλη**

    ΑπάντησηΔιαγραφή