Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Ονειρο ήτανε

Και κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι μας

Σας ευχαριστώ όλους θερμά που μοιραστήκατε τις σκέψεις σας μαζί μου
Ο χαμός του πατέρα μου, η φυγή της μητέρας μου, τα δικά μου αντίο.
Η θλίψη τα χαμόγελα η αμφισβήτηση η αγάπη όλα στον ουρανό.
θα συνεχίσω να σας διαβάζω, κάποιοι από εσάς αγγίξατε την ψυχή μου
Ευχαριστώ.

 

Ας είναι

Μια οπτασία ντυμένη στα λευκά
έτσι τον αποχαιρέτησε
αποχαιρέτησε τον άνθρωπό της
περιεργαζόμουν το πρόσωπό της, έψαχνα
είδα μόνο αγάπη πανίσχυρη αγάπη να την σκεπάζει η θλίψη
έψαχνα θυμό δεν βρήκα πουθενά
είχε φωλιάσει όλος μέσα μου
δεν πρόλαβα. δεν πρόλαβα να του πω
δεν πρόλαβε. δεν πρόλαβε να δει εκείνη
δεν άνοιξε ούτε στιγμή τα μάτια του
δεν μπόρεσε. δεν άντεξε
Γύρισε αμέσως στο σπίτι και ετοίμασε τα πράγματά της
μια βαλίτσα αναμνήσεις γεμάτη αγάπη
Κατάλαβα δέχτηκα σιωπαίνω
Ηρθε η ώρα να γυρίσεις στην πατρίδα σου
πάντα ήξερα πως δεν σε χωρούσε αυτός ο τόπος

αφιερωμένο στην πιο ευγενική ψυχή που έχω την τύχη να είμαι κομμάτι της
στην μητέρα μου.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Στο πάτωμα

Κάθε βράδυ εκεί αγαπη μένε μου
κλέβω αγάπης φιλιά δικά σου
ταξίδεψα μίλια να σε βρω δίχως να ξέρω
τα φτερά μου έγιναν μούσκεμα
κάπου στη διαδρομή κόπηκαν
γέμισε ο κόσμος  έρωτες μουσικές
καταστροφή δική μου δική σου
ποιος χάνει ποιος κερδίζει
ποιος μετράει θα μου πεις
ο χρόνος ο πιο αδίστακτος κριτής
μας κοιτάζει γελάει ζηλεύει
μην του μιλάς μη μάθει
το πάτωμα μόνο να ξέρει
να μαζέψει τα κομμάτια μας
να τα βρει να τα μαζέψει ακούς
να χυθούμε στο πάτωμα ακούς
να χυθεί και η τελευταία μας σταγόνα
να μην υπάρχουμε ακούς


Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Άτιτλο

Κινείσαι στο χώρο στον δικό σου χώρο
σκοντάφτεις πάνω σε έπιπλα
σημάδι πως κάποιος ήταν εκεί
κάποιος τα μετακίνησε
σε πιάνει πανικός συνειδητοποιείς
κάποιος θέλει να κλέψει την μοναξιά σου
την μοναξιά που τόσο αγάπησες και αγαπάς ακόμη
βγαίνεις στην βεράντα σου όλα στην θέση τους
χαμογελάς ανάβεις τσιγάρο
βάζεις να παίζει το Lithium δυνατά
είναι δικό σου δεν σου το `χει κλέψει κανείς
(βασικό αυτό)
κάθεσαι έξω στον μικρό αλλά βολικό καναπέ σου
απλώνεις τα πόδια σου στο τραπεζάκι σου
γέρνεις το κεφάλι σου πίσω κοιτάς ψηλά
ως τον ουρανό λες
σου φαίνεται λίγο αυτό για πρώτη φορά
σηκώνεσαι περπατάς. ξυπόλητη
εύχεσαι να βρέξει. τίποτα άστο.


Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Στιγμές απείρου κάλ(λ)ους

                                                                                                                                       χθες
είμαι στο γραφείο βγαίνω μπαλκόνι για τσιγάρο
απέναντί μου το πάρκιν βλέπω την ασημί διθέσια BMW
τρέχω ασυναίσθητα στο μεγάλο αφεντικό
"Ντύσου ανεβαίνει η γυναίκα σου"
φλέβες πεταγμένες ρούχα μισά δωμάτιο σε έξαψη
απομακρύνω την δεσποινίς με τα υπέροχα μακριά πόδια
τις ατελείωτες βλεφαρίδες λουσμένες δάκρυα έρωτα πόθο
του ρίχνω ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο και περιμένω
η ίσως απατημένη εισβάλει στο γραφείο
"Ο κύριος Χ δεν αισθάνεται καλά από το πρωί"
εκείνη : "Κοίτα να συνέλθεις τα γραμμάτια τρέχουν
το αμάξι θέλει σέρβις έχω χαρτί το βράδυ"
φεύγω. φωνές κραυγές κανένα ίχνος ευαισθησίας 
                                                                                                                                     μήνας
Ο κύριος Χ πάντα τυπικός ευγενικός
εγώ στον πληθυντικό από ειλικρινή σεβασμό
έξυπνος χαρισματικός αυτοδημιούργητος
γύρω στα σαράντα με δύστυχες σκιές στο πρόσωπο
τον τελευταίο μήνα χαμογελούσε κρυφά
τον τελευταίο μήνα ερχόταν εκείνη
όχι ιδιαίτερα όμορφη αλλά πετούσε σπίθες
η ίσως περνούσε μόνο για ζεστό χρήμα και παρατηρήσεις άσκοπες
καταπιεσμένη μίζερη άκρως εντυπωσιακή
                                                                                                                                     σήμερα
εκείνος : "Λυπάμαι δεν θα επαναληφθεί"
Καλημέρα κύριε Χ ο καφές σας είναι στο γραφείο
το μίτιν είναι προγραμματισμένο στις δώδεκα.

Το ποιόν των ανθρώπων δεν είναι στιγμές
οι στιγμές μας περιορίζουν μας καθορίζουν
μας χαμογελούν βάναυσα μας ωθούν
δεν ζητάνε κρίση μόνο να αγαπηθούν.