Άτιτλο

Κινείσαι στο χώρο στον δικό σου χώρο
σκοντάφτεις πάνω σε έπιπλα
σημάδι πως κάποιος ήταν εκεί
κάποιος τα μετακίνησε
σε πιάνει πανικός συνειδητοποιείς
κάποιος θέλει να κλέψει την μοναξιά σου
την μοναξιά που τόσο αγάπησες και αγαπάς ακόμη
βγαίνεις στην βεράντα σου όλα στην θέση τους
χαμογελάς ανάβεις τσιγάρο
βάζεις να παίζει το Lithium δυνατά
είναι δικό σου δεν σου το `χει κλέψει κανείς
(βασικό αυτό)
κάθεσαι έξω στον μικρό αλλά βολικό καναπέ σου
απλώνεις τα πόδια σου στο τραπεζάκι σου
γέρνεις το κεφάλι σου πίσω κοιτάς ψηλά
ως τον ουρανό λες
σου φαίνεται λίγο αυτό για πρώτη φορά
σηκώνεσαι περπατάς. ξυπόλητη
εύχεσαι να βρέξει. τίποτα άστο.

Στιγμές απείρου κάλ(λ)ους

                                                                                                                                       χθες
είμαι στο γραφείο βγαίνω μπαλκόνι για τσιγάρο
απέναντί μου το πάρκιν βλέπω την ασημί διθέσια BMW
τρέχω ασυναίσθητα στο μεγάλο αφεντικό
"Ντύσου ανεβαίνει η γυναίκα σου"
φλέβες πεταγμένες ρούχα μισά δωμάτιο σε έξαψη
απομακρύνω την δεσποινίς με τα υπέροχα μακριά πόδια
τις ατελείωτες βλεφαρίδες λουσμένες δάκρυα έρωτα πόθο
του ρίχνω ένα ποτήρι νερό στο πρόσωπο και περιμένω
η ίσως απατημένη εισβάλει στο γραφείο
"Ο κύριος Χ δεν αισθάνεται καλά από το πρωί"
εκείνη : "Κοίτα να συνέλθεις τα γραμμάτια τρέχουν
το αμάξι θέλει σέρβις έχω χαρτί το βράδυ"
φεύγω. φωνές κραυγές κανένα ίχνος ευαισθησίας 
                                                                                                                                     μήνας
Ο κύριος Χ πάντα τυπικός ευγενικός
εγώ στον πληθυντικό από ειλικρινή σεβασμό
έξυπνος χαρισματικός αυτοδημιούργητος
γύρω στα σαράντα με δύστυχες σκιές στο πρόσωπο
τον τελευταίο μήνα χαμογελούσε κρυφά
τον τελευταίο μήνα ερχόταν εκείνη
όχι ιδιαίτερα όμορφη αλλά πετούσε σπίθες
η ίσως περνούσε μόνο για ζεστό χρήμα και παρατηρήσεις άσκοπες
καταπιεσμένη μίζερη άκρως εντυπωσιακή
                                                                                                                                     σήμερα
εκείνος : "Λυπάμαι δεν θα επαναληφθεί"
Καλημέρα κύριε Χ ο καφές σας είναι στο γραφείο
το μίτιν είναι προγραμματισμένο στις δώδεκα.

Το ποιόν των ανθρώπων δεν είναι στιγμές
οι στιγμές μας περιορίζουν μας καθορίζουν
μας χαμογελούν βάναυσα μας ωθούν
δεν ζητάνε κρίση μόνο να αγαπηθούν.

Μία κανονική μέρα ωστόσο

Ξύπνησες τελικά τα κατάφερες
μυρίζεις το σεντόνι σου και κάτι λείπει
κουκουλώνεσαι δυσανασχετείς μετά χαμογελάς
κοιτάζεις δισταχτικά στον καθρέφτη σου
ψάχνεις να βρεις σημάδια που δεν υπάρχουν
γλυκιές αυταπάτες θερινής νυχτός
η απόσταση δεν σε χαλάει σε λυτρώνει
Με αγγίζεις
Δεν είμαι εγώ είναι τα δάχτυλά μου
Εσύ είσαι τα δάχτυλά σου αφού. Μου μιλάς
Δεν είμαι εγώ είναι τα λόγια μου
Εσύ είσαι τα λόγια σου. Με αγκαλιάζεις
Δεν είμαι εγώ είναι τα χέρια μου
Εσύ είσαι τα χέρια σου
Μην μπερδεύεσαι δεν είμαι εγώ
Δεν θα μπερδευτώ ξανά υπόσχομαι
Ενας καφές το πρωί ένα τσιγάρο στο χέρι
ένα φόρεμα καλοκαιρινό ένα ζευγάρι καφέ γυαλιά
ο οδηγός χαμογελάει σήμερα παράξενο
δεν θα καθήσω σε θέση
θα είμαι όρθια ακριβώς στο παράθυρο
με φυσάει ο αέρας χάνω μια ανάσα
κάτι θυμήθηκα χαμογελώ
το γραφείο δεν με χωράει
όλα λάθος μα πόσο ωραία