ο δικός μου ορίζοντας

ποιός πολικός αστέρας και ποιός βορράς;
εμένα η πυξίδα μου δείχνει νότο
εκεί με οδηγεί
εκεί που περισσεύουν τα χαμόγελα
και ανοίγουν διάπλατα οι αγκαλιές

εκεί που παγώνει ο χρόνος
και ζεσταίνονται οι καρδιές
αλλάζω την πορεία μου
καθαρίζω μυαλό και ψυχή
ο νότος μου πάει πολύ
μου υπόσχεται μου δίνει ζωή
θα ρίξω μια ματιά με σεβασμό  και στην ανατολή
θα απλώσω το βλέμμα μου να με συνεπάρει η δύση
αλλά ο βορράς δεν με ξεγελάει πια
θα τον τυλίξω προσεκτικά  στο βαλιτσάκι μου
θα τον πάρω μαζί μου να τον προσέχω
θα τον κοιτάζω κρυφά θα του χαμογελώ
θα μείνει εκεί για λίγο μόνος να αναρωτηθεί
να βρει τον δρόμο που κάποτε έδειχνε σωστά
να χαμηλώσει λίγο να ταπεινωθεί
να σπάσει να διαλυθεί να σωθεί να λυτρωθεί
και τότε ίσως με οδηγήσει ξανά.

Μου λείπεις αλλά δεν μου λύπεις

Είχα μια σχέση εδώ και μερικούς μήνες
ερωτική φιλική μαζί έντονη πολλές φορές
χωρίς δεσμεύσεις χωρίς έλεγχο
δεν ξέρω ποιος από τους δυό μας έφυγε πρώτος
μάλλον έγινε τελείως φυσικά
το θετικό είναι ότι όποτε τον θυμάμαι
είναι πάντα με χαμόγελο
παράξενο δεν είναι;
μοιραστήκαμε τα πιο κρυφά μας μυστικά
τα όνειρά μας
δώσαμε αλλά δεν δωθήκαμε
σαν μικρά παιδιά στην εφηβεία νοιώσαμε όμορφα χωρίς ενοχές
αφήσαμε τις αισθήσεις μας στο έλεός τους
γευτήκαμε ο ένας τον άλλον
χωρίς φόβο μόνο με πάθος
μου λείπει κάποιες φορές αλλά δεν λυπάμαι
χαμογελάω 

Θλίψη

Που πάνε άραγε οι ψυχές όταν φεύγουν;
θέλω να πιστεύω ότι πάνε κάπου όμορφα
να γαληνεύουν να ξεκουράζονται
εσύ φίλη είχες υπέροχη ψυχή
αλλά το σώμα σου ήταν άρρωστο καιρό
ξεκουράσου βρες τη γαλήνη
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΙΚΑΤΕΡΙΝΑ

Σιγά μην κλάψω

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όριά του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ` αλλάξω
Μα εγώ μ` ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ` τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ
θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ` ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
ΣΙΓΑΜΗΝΚΛΑΨΩΣΙΓΑΜΗΝΦΟΒΗΘΩ
(ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ)

Ο αόρατος εραστής

κάθε βράδυ τον καλείς
έρχεται πάντα μυστικά
χαρίζει πλάνη και ηδονές
σου γιατρεύει ίσως τις πληγές
άσκοπο  μα μαγικό
μπαίνει μέσα σου όταν θες
δεν έχουν τέλος οι στιγμές
με έναν χορό ερωτικό
εκστατικό λυτρωτικό

όμορφα είναι απόψε

Πόσο μου αρέσει αυτή η στιγμή της βραδιάς
να μένω μόνη σχεδόν απροστάτευτη
βυθισμένη στις σκέψεις μου με μια αναμονή τόσο γλυκιά
οι νότες ενός τραγουδιού να χαιδεύουν απαλά την ακοή μου
να αναστατώνομαι από την απουσία σου
θα σε βρω ξανά στα λόγια που θα πεις
αυτή η φωνή σου με μεθάει με ταξιδεύει
μην αργείς σε περιμένω
το φιλί μας την αγκαλιά μας την καληνύχτα μας

το σπιτάκι μου

Ζω μόνη μου σε μια γκαρσονιέρα κάπου στο κέντρο
το μόνο που μου λείπει είναι ένα ζεστό φαγητό όταν γυρίζω σπίτι
είναι όμως τόσα τα καλά που δεν με πειράζει πια
είναι ωραίο να ζει κανείς μόνος
αυτοσυντήρηση μάλλον το λένε
το σπιτάκι μου είναι το άσυλό μου
αφήνω να εισχωρήσουν μόνο οι εκλεκτοί
κάθε γωνιά του έχει την δική μου σφραγίδα

άνοιξη

κοιτάζω από το παράθυρο του γραφείου μου
ανθίσαν όλα δέντρα λουλούδια
υπέροχες μυρωδιές παντού
μάλλον θα πρέπει να αγοράσω επιτέλους ένα βάζο
να φυλακίζω ένα λουλούδι την φορά

εγώ είμαι όλοι εσείς

κάθε μου λέξη κάθε μου άγγιγμα είμαι εγώ όλοι εσείς
κάθε μου κύταρρο κάθε μου σκέψη
οι πράξεις μου οι ενοχές μου τα βήματά μου
τα χρωστάω σε μένα τα χρωστάω σε σας
στους φίλους στους εχθρούς στους εραστές
είμαι στιγμές είμαι εγώ όλοι εσείς

Μ` αρέσει να μην λέω πολλά

…με την σκιά μου να πετώ
να πιάνω αστέρια στο βυθό της μουσικής σου…
…κι όταν θα πέφτει η παγωνιά
να κάνω κύκλους σαν ολόγιομο φεγγάρι στην σκηνή σου…
…να ταν τα φώτα τα θαμπά
να ταν αστέρια φωτεινά στα χέρια να στα αφήσω…
…μάτια μου ψάξε να με βρεις
ψάξε στους δρόμους της σιωπής
μοναχός θα σβήνω την μορφή μου…
Μ` αρέσει να μην λέω πολλά
μ` αρέσει να κοιτάω ψηλά στα ατέλειωτα τραγούδια…
(Υπόγεια Ρεύματα)

Αλέξης και Νάντια

ο Αλέξης την θέλει από την πρώτη στιγμή που την είδε
η Νάντια το ξέρει και παίζει ένα ανελέητο παιχνίδι μαζί του
τον έχει κλειδώσει σε ένα συρτάρι και το ανοίγει όποτε γουστάρει
εκείνος τρέχει σε κάθε της κάλεσμα παρόλο που ξέρει ότι δεν θα κερδίσει τίποτα ποτέ
ούτε ένα χάδι ένα χαμόγελο παρά μόνο την ένταση της στιγμής
της δικής του στιγμής δεν θα υπάρξει ποτέ δική τους
τον κλείδωσε στο συρτάρι με ένα φιλί πριν χρόνια
ένα ψεύτικο φιλί για να τον κάνει δικό της
εκείνος πάντα περιμένει
εκείνη πάντα θα παίζει

ευγενές καλωσόρισμα

τι απόφαση είναι αυτή τώρα;
τι εννοείς;
γιατί είσαι εδώ;
απόφαση της στιγμής. όλοι γράφουν γιατί όχι κι εγώ;
θα αντέξουμε να σε διαβάσουμε;
θα δείξει
τι παραμύθια θα μας πεις;
τα παραμύθια της ζωής
δικά σου;
δικά μου δικά σου ολονών
καλώς ήρθες λοιπόν
ευχαριστώ.