ο δικός μου ορίζοντας

ποιός πολικός αστέρας και ποιός βορράς;
εμένα η πυξίδα μου δείχνει νότο
εκεί με οδηγεί
εκεί που περισσεύουν τα χαμόγελα
και ανοίγουν διάπλατα οι αγκαλιές

εκεί που παγώνει ο χρόνος
και ζεσταίνονται οι καρδιές
αλλάζω την πορεία μου
καθαρίζω μυαλό και ψυχή
ο νότος μου πάει πολύ
μου υπόσχεται μου δίνει ζωή
θα ρίξω μια ματιά με σεβασμό  και στην ανατολή
θα απλώσω το βλέμμα μου να με συνεπάρει η δύση
αλλά ο βορράς δεν με ξεγελάει πια
θα τον τυλίξω προσεκτικά  στο βαλιτσάκι μου
θα τον πάρω μαζί μου να τον προσέχω
θα τον κοιτάζω κρυφά θα του χαμογελώ
θα μείνει εκεί για λίγο μόνος να αναρωτηθεί
να βρει τον δρόμο που κάποτε έδειχνε σωστά
να χαμηλώσει λίγο να ταπεινωθεί
να σπάσει να διαλυθεί να σωθεί να λυτρωθεί
και τότε ίσως με οδηγήσει ξανά.